Liesbreuk operatie
Een aangeboren liesbreuk presenteert zich meestal gedurende de eerste levensjaren. Bij de jongens wordt de teelbal tijdens het verblijf in de baarmoeder aangelegd thv de rug en daalt af naar het scrotum. Wanneer de teelbal de spierige buikwand passeert om tot in het scrotum te geraken, ontstaat er een kanaal dat men het lieskanaal noemt. In principe sluit dit kanaal zich van zodra de teelbal gepasseerd is. Wanneer dit echter niet of onvoldoende gebeurt, zal het buikvlies doorheen deze opening naar het scrotum uitstulpen en is er een zwelling zichtbaar. Hetzelfde principe geldt voor de meisjes maar daar spreekt men over de ronde band ipv de teelbal.
Een verworven liesbreuk ontstaat meestal door een verzwakking van het gesloten lieskanaal. Door deze verzwakking stulpt het buikvlies uit en is een zwelling zichtbaar. Oorzaken voor deze verzwakking zijn: genetisch (bindweefsel dat minder stevig is) en hoge drukken in de buik (bijvoorbeeld: zware arbeid, veel hoesten, obstipatie,...).
Behandeling
Bij kinderen wordt via een kleine incisie in de lies de breukzak opgezocht en vrijgemaakt van de naburige structuren (zaadstreng/ronde band). De breukzak wordt afgebonden aan de basis nadat de inhoud ervan nagekeken is. Bij kinderen wordt nooit een mesh (netje) geplaatst aangezien ze nog moeten groeien.
Bij deze behandeling wordt de breuk benaderd langs de achterzijde dmv 3 kleine insneden (1 onder de navel, 1 thv de bekkenkam en 1 halverwege tussen navel en schaambeen). Het werkterrein bevindt zich achter de buikspieren en voor het buikvlies. De breukzak wordt vrijgedisseceerd en de verzwakte plaats wordt verstevigd met een mesh (netje).
Bij deze behandeling wordt de breukzak opgezocht via een insnede in de lies zelf. De breukzak wordt vrijgedisseceerd en terug in de buik gereponeerd. De verzwakte plaats wordt verder verstevigd door het plaatsen van een mesh (netje). Dit netje wordt aan de voorzijde van de buikspieren geplaatst en ingehecht op het ligament van de lies.
Diagnose
Bij de ongecompliceerde breuk presenteert men zich met een zwelling. Klassiek verdwijnt deze wanneer men gaat liggen en neemt toe bij hoesten. Men klaagt soms van een knagend, stekend gevoel.
Eén van de risico's van een liesbreuk is inklemming ("beklemde breuk"). Dit ontstaat wanneer een darmstructuur afdaalt in de liesbreuk en daar klem komt te zitten. Hierdoor krijgt de darm onvoldoende bloed en kan afsterven. Men bemerkt dan een plotse toename van de zwelling met roodheid en hevige pijn bij aanraken. Vaak was er al eerder een zwelling te zien die niet pijnlijk was. Ook kan dit gepaard gaan met braken en afwezigheid van stoelgang/wind.
Nazorg
De volgende richtlijnen kunnen bijdragen tot een vlotter herstel:
- Gedurende 4 weken is het afgeraden zware lasten te heffen. Onder zware lasten verstaat men lasten > 5kg. Normale dagdagelijkse activiteiten zoals wandelen en trappen doen zijn wel toegelaten.
- Fietsen en sporten zijn niet toegelaten de eerste 4 weken.
- U dient uw wonde 1 week na ontslag te laten nakijken door de huisarts. Meestal wordt de huid gehecht met draad die vanzelf verteert zodat hechtingen niet verwijderd hoeven te worden.
- Indien u pijn heeft mag u steeds paracetamol (=dafalgan) nemen. De gemiddelde dosage hiervan is 3x 1g per dag. Indien dit onvoldoende pijnstilling geeft mag een NSAID (vb. Ibuprofen, nurofen, voltaren, cataflam, ....) ingenomen worden. Enkel indien u een voorgeschiedenis heeft van maagzweren is dit niet aangewezen.
De volgende zaken kunnen voorkomen na een liesbreukherstel zonder dat men zich hierover ongerust hoeft te maken:
- Bloeduitstorting thv de wonde(n) of lies, afzakkend naar de testikels
- Knagend gevoel thv de teelbal
Bij de volgende zaken is het aangewezen uw huisarts vroegtijdig te contacteren:
- Toenemende roodheid rond de wonde
- Zeer uitgesproken blauwverkleuring van de lies en testikels
- Zwelling van de wonde
- Uitgesproken pijn
- Koorts
1 week na ontslag is het aangewezen om de wonde(n) te laten controleren bij de huisarts !